Zanim to zdanie dokończymy, umieśćmy je w kontekście.

Relacje między Czechami i Polakami ewoluują. Z dosłownego konfliktu wojennego tuż przed drugą wojną światową (kiedy Polska wykorzystała okupację czeskich Sudetów przez Hitlera i wzięła sobie kawałek), przez uczestnictwo (nakazane) w okupacji Czechosłowacji w ’68, aż do dzisiejszego, nazwijmy to „europejskiego” współistnienia.

Polska przeszła przez inną historię niż Czechy i do 20 wieku była raczej zacofanym państwem, z punktu widzenia przemysłowego giganta, jakim była Czechosłowacja. Do tego, po drugiej wojnie światowej nastąpiła całkowita dewastacja kraju. Znalazło to również odzwierciedlenie w postrzeganiu Polaków, którzy „porywają” ludność czeską na przymusową budowę Warszawy. Moja babcia wyrosła w fakcie, że z Polakami, taką hołotą, lepiej nie obcować.

Moi rodzice pamiętają, jak biedni Polacy z PRLu jeździli do nas po Lentilki i śpioszki. A jak do cholery dobrze potrafili wszystko przehandlować. Chociaż byliśmy pod radziecką dominancją wszyscy, Czesi w tej hierarchii patrzyli na Polaków z góry. Ale okupacji wtedy ani dziś nikt jako krzywdy nie postrzega (to po prostu byli Ruski).

A trzydzieści lat po zamachu, kiedy się siły gospodarki wyrównały, Czesi regularnie zajmują u Polaków pierwsze miejsce w popularności. Ponieważ są tacy śmieszni z tym swoim językiem, w porównaniu z innymi sąsiadami są niegroźni, mają dobre piwo, Kofolę i Lentilki. A na odwrót? W czeskich sondażach ledwo mogą z pierwszego miejsca strącić Słowaków, ale źle im się też nie wiedzie. Nadal są trochę szalonymi owieczkami bożymi, nie potrafią się zachowywać w górach, ale trudno powiedzieć o jakiś antypatiach