Powiedzmy dla porządku od razu na początku, że ten wpis prawdopodobnie nie powstałby, gdyby nie było mojej osobistej antypatii do tej przyprawy. Chyba do śmierci będę dotknięta sosem koperkowym z knedlikiem i jajkiem ze szkolnej stołówki i rozgoryczona z powodu wychowawczyni, która mnie zmusiła, żeby to zjeść na przekór mojemu protestującemu żołądkowi.

Ziemniaki są w Polsce wdzięcznym dodatkiem. Czemu nie. Lubię je. Ale tylko do momentu, zanim ktoś tuż przed podawaniem nie posypie ich koperkiem.
Pasta z serka białego i świeżego szczypiorku jest również fajna. Więc czemu ją psuć koperkiem?
Tak samo dip czosnkowy. Nawet nazywa się czosnkowy, a nie koperkowy.
I do zupy też mi go nie musicie wrzucać…
O tym, że w restauracji dostałam posypanego koprem łososia, nawet nie mówię.
O kurczę, jest wszędzie.
I specjalna miseczka z koperkiem stojąca obok solniczki oraz pieprzniczki, gdyby tego koperku ktoś miał za mało…

A do tego mąż, który go sobie sypie garściami i mówi przy tym: „Mniam, weź sobie też, jaki jest ten koperek zdrowy i pyszny.”