Nie chcę się spóźniać. Nie lubię, jak na mnie ktoś musi czekać. Wolę być kilka minut wcześniej.

Polacy nie.

To prawda, że problem z punktualnością mają częściej mężczyźni niż kobiety. Więc jak chłopak zawsze przyszedł późno, myślałam sobie: „Ok, nie podoba mi się to, ale nie będę z tym zbytecznie walczyć, chłopcy po prostu tacy są… Są ważniejsze rzeczy, nie będę się tym aż tyle przejmować.“  I doszło do tego, że godziny spotkania są dwie. Jedna – oficjalna – którą się mówi facetowi i druga – prawdziwa – o której ja chce się naprawdę spotkać. Nie musicie zgadywać, który jest wcześniej. Ale co się później stało? Facet raz przyjdzie o oficjalnej godzinie, kobieta się z tym oczywiście nie liczy … i jest źle: „Dlaczego jesteś późno?“

Ale to nie tylko Polacy. To też Polki. Lekcja czeskiego się zaczyna o wpół do. Dokładnie o tej godzinie siedzi w klasie tylko jeden student(ka). A reszta? To dzisiaj będzie zamiast kursu lekcja indywidualna? Ale nie. Oni przyjdą. Później. Po prostu później. W czym jest problem?

Problemem jest to, że punktualna Czeszka powoli się do tego przyzwyczaja…. i też zaczyna – kurczę – przychodzić później!