Rzekomo dobrego człowieka poznacie według tego, jak się zachowuje w stosunku zwierząt.

Nie wiem, jeśli słyszałam to gdzieś jako cytat. Ale jest to teraz dobry start, od którego mogę zacząć.

Dlaczego?

Ponieważ polszczyzna stawia zwierzęta na takim samym poziomie jak rzeczy. Jest ten mężczyzna a ci mężczyźni. Ale ten kot a te koty (ile razy już się ze mnie śmiali, jak się zapomniałam i użyłam „ci koci”!). Jak te stoły.

Czy to coś mówi o Polakach? Może mielibyśmy się zapytać jakiegoś renomowanego parapsychologa, który przyporządkowałby Polaków do grupy chronicznych egocentryków, którzy o sobie (jako o ludziach) myślą, że są czymś lepszym niż reszta żywych tworów. Przecież tak się pisze również w biblii, nie? Że człowiek był stworzeni jako czereśnia na tarcie. Że jest nadrzędny wobec zwierząt? A że w takim razie tak mocno katolicki naród respektowałby to także w języku? Apropos religii… mamy ten bóg i ci bogowie. Rodzaj męskoosobowy. Więc mamy taki mały powód lingwistyczny, że Bóg jest tylko człowiekiem.

No, chyba tak nie było. Ale nie możemy w ramach sąsiedzkich relacji trochę zażartować? A jeśli oni mogą mnie ciągnąć za uszy przez „te karpy, te słony, te roboty”, mogę ja ich jeszcze ostatni raz zaciągnąć przez „ci psi, ci ptacy, ci bałwani” a od teraz już zawsze używać tej poprawnej formy.